Są to właściwości powierzchni licowej płytek, związane z odpornością na zarysowania, zadrapania, zużycie chodzeniu, zniszczenia powstające na skutek przemieszczania się po ich powierzchni ciężkich przedmiotów. Właściwości te istotne są szczególnie w przypadku płytek podłogowych, po których się chodzi, przesuwa się krzesła, meble, wózki itd. Najważniejszą powierzchniową właściwością mechaniczną jest odporność na ścieranie, która informuje o tym, na ile dana płytka ulega zużyciu (w przypadku nieszkliwionych) lub zmienia swój wygląd (w przypadku szkliwionych), na skutek właśnie tego typu działań. 

Jeżeli chodzi o te właściwość, w zasadzie osobno powinno się ją omówić w odniesieniu do płytek szkliwionych i nieszkliwionych. 

W przypadku płytek nieszkliwionych wiadomo, że odporność na ścieranie (rozumiana jako odporność na wycieranie się warstwy powierzchniowej) jest tym wyższa, im mniejsza jest nasiąkliwość wodna, czyli im bardziej spoista struktura płytki. Najlepsze parametry pod tym względem będą więc cechować przede wszystkim gres porcelanowy, a także inne wyroby (typu gres czerwony, klinkier), charakteryzujące się niską nasiąkliwością. Mimo iż poziom odporności na ścieranie dostarcza informacji, które należy traktować zasadniczo jako kryterium jakości płytek, a nie bezpośrednio przełożenie na informację o ich trwałości, to należy tu zaznaczyć, że płytki nieszkliwione mają pod tym względem jedną cechę, która zdecydowanie wyróżnia je od innych.